Het platform kent zijn oorsprong in een grote protestbijeenkomst en persconferentie vlak na de moord op Pim Fortuijn, en vlak voor de verkiezingen van 15 mei 2002. Het klimaat in Nederland was destijds zoveel verslechterd dat een aantal organisaties de handen ineen sloegen om haat en bedreiging te bestrijden en tegelijkertijd progressieve thema's opnieuw op de agenda te zetten. Dit ad-hoc initiatief groeide uit tot platform Keer het Tij, dat officieel in juni 2002 werd opgericht. Na een drukbezocht debat in theater De Rode Hoed (juni 2002) organiseerde Keer het Tij een eerste gezamenlijke actie. Op Prinsjesdag, dinsdag 17 september 2002, uitten tweeduizend mensen bij de Haagse hofvijver hun ongenoegen over het kabinetsbeleid. Twee maanden later gingen 500 mensen op een conferentie van Keer het tij op de Universiteit van Amsterdam inhoudelijk in op de verschillende terreinen die door het afbraakbeleid werden getroffen. In de aanloop naar de verkiezingen van januari 2003 heeft Keer het Tij in zo'n honderd steden in het land de verkiezingsborden voorzien van plakstroken met een tiental leuzen als 'de privatisering van de NS was ook al zo'n succes'. Toen na de verkiezingen bleek dat er opnieuw een rechts kabinet kwam, zonder de LPF, maar met een vrijwel identiek programma als het eerste kabinet Balkenende, bracht Keer het Tij rond prinsjesdag 25.000 mensen op de been in de eerste massale landelijke demonstratie in Nederland sinds tijden. In december kreeg dit een vervolg met een lokale actiedag waarop in 25 steden lokaal actie werd gevoerd. Het kabinetsbeleid treft veel groepen. Toen de kamer in april 2004 moest stemmen over een algemeen pardon voor 26.000 vluchtelingen die voor 2001 naar Nederland kwamen, haakte Keer het Tij in op de in de samenleving ontstane verontwaardiging. Op de landelijke demonstratie 'Stop de uitzetting! Van Harte Pardon!' spraken ruim tienduizend mensen zich uit voor een humaan vluchtelingenbeleid. Samen met vluchtelingenorganisaties volgde er in 2006 opnieuw een protest voor een generaal pardon. Uiteindelijk zou de politiek het pardon goedkeuren en konden de asielzoekers in ons land blijven. In 2004 groeit langzaam het verzet tegen het dove kabinet. Op het feest 'Dans mee tegen JP' in een propvol paradiso (juni 2004) was iedereen het erover eens dat het land plat moest. Doordat het afbraakbeleid van het kabinet zich ook richt op sociale zekerheid, WAO en prepensioen hebben de vakbonden nu ook succes in hun oproep tot verzet. Tijdens het hoogtepunt op 2 oktober 2004, protesteerden 50.000 sympathisanten van Keer het Tij op de Dam tegen het kabinetsbeleid. De massa trok daarna naar het Museumplein om daar aan te sluiten bij de acties van de vakbeweging. Er waren totaal 300.000 demonstranten op de been. Het was gelukt, het land lag plat, het kabinet stelde de plannen voor de sociale zekerheid bij. Samen actievoeren helpt! Maar op veel gebieden (democratie, oorlog, milieu, racisme, neo-liberalisme, onderwijs, kunst, sociale zekerheid) is het beleid nog steeds keihard. De kloof tussen rijk en arm, allochtoon en autochtoon, Noord en Zuid wordt nog steeds groter. Platform Keer het Tij wil daarom ook de discussie over een alternatief stimuleren: een Nederland waarin een menswaardig bestaan en duurzame ontwikkeling voor iedereen centraal staan in plaats van de economische belangen van een kleine groep. Daarom vond in november 2004 een megaconferentie plaats in de Beurs van Berlage, het eerste Nederlands Sociaal Forum. Na de moord op filmmaker Van Gogh in 2004, komt Nederland opnieuw terecht in een spiraal van angst en vreemdelingenhaat. Moslims en sowieso mensen met een andere kleur worden gestigmatiseerd. Het onbegrip van beide kanten neemt toe. Ter afsluiting van het eerste Nederlands Sociaal Forum roept Keer het Tij daarom op voor de demonstratie 'Samen voor een kleurrijk Nederland'.

In 2006 volgt een tweede Nederlands Sociaal Forum in Nijmegen, waar 3.000 mensen deelnemen aan meer dan 150 debatten en werkgroepen. In dat jaar organiseerde Keer het Tij ook samen met de FNV en de Woonbond een protest tegen de huurverhogingsplannen van minister Dekker. Deze asociale plannen zijn uiteindelijk door de politiek teruggedraaid.